Zon of regen, dansje maken
Muziek daar hield ik van. En toen ik in '78 kwam te werken bij Stadjournaal in Sittard zat de roemruchte platenzaak Siva in het belendende pand en Buro Pinkpop om de hoek.
Daar was ik met enige regelmaat te gast om Jan Smeets (en Noud Sleegers in het begin) te interviewen. En om kaartjes (liefst backstage) te regelen voor het festival en de andere spraakmakende concerten in de regio.
Voor de editie van 1980 interviewde ik Jan Smeets en het ging er onder andere over hoe je zo'n festival programmeert. Hij deed dat toen nog goeddeels zelf.
Jan achter zijn bureau op de Paardenstraat in Sittard, aan de telefoon met joostmagweten welke artiest of manager.
'En toen begonnen de problemen...'
De programmering van groepen op Pinkpop is geen eenvoudige klus. Voor alles rond is, heeft zich een ingewikkeld spel van vraag en aanbod voltrokken en degene die daar van Pinkpopzijde aan deelneemt is Jan Smeets.
Hoe dat zo ongeveer gaat?
Jan Smeets: ‘Het is van oudsher een ongeschreven wet, staat ook inderdaad nergens op schrift, dat ik uiteindelijk bepaal hoe het programma eruitziet.
Daar heb ik mandaat in, zoals dat heet. Maar daar moet ik direct nadrukkelijk bij zeggen dat ik leun tegen heel veel mensen.
Ik bel een zeer uiteenlopend gezelschap van mensen op, waaronder bijvoorbeeld verkoopadressen en mensen uit de platenbranche die in direct contact staan met het publiek.
Verder drop ik allerlei namen tijdens de eigen concerten, zodat je de reactie van de eigen achterban kunt peilen. Als dan een bepaalde groep over de hele linie niet of slecht uit de verf komt, ja dan laat ik ze natuurlijk liggen.
'Thinking about it'
Komt de band in eerste instantie al direct positief naar boven, dan probeer ik dat even vast te houden en zeg I’m thinking about it, it’s positive, bla bla bla, tegen het management van die groep).
Het principe is dat er zes of zeven bands moeten komen die allemaal een beetje een ander genre vertegenwoordigen.
Een Nederlandstalige moet erbij zitten, een folkband oftewel het rustpuntje, en een hardrockband; dat is de basis terwijl je daarnaast dan 3 of 4 orkesten zoekt die min of meer appelleren aan de trend en daar moet dan het meer swingende element tussen zitten.
Geen rust
Voor de Nederlandse act kozen we voor Raymond van het Groenewoud, die sprong er al direct uit bij de ruggenspraak en de concerten die ik van hem gezien heb waren echt fantastisch.
Van Halen wilde vorig jaar al graag komen maar toen hadden we Rush al in de hardrock sector. Dit jaar hebben we ze wel gecontracteerd.
Het rustpuntje ontbreekt deze keer, daar was niets voor te vinden. Er zijn plannen geweest om Joan Armatrading te laten komen maar daar was de platenmaatschappij nogal tegen.
Ook aan Gary Rafferty is gedacht, maar die is al eens op Pinkpop geweest met Stealers Wheel en bovendien momenteel ernstig ziek.
Als afsluiter hadden we in eerste instantie de J J. Geils Band gepland. De contacten dateren al van vorig jaar ten tijde van de Rock Palace-nacht, maar toen kwam het niet rond en zodoende is die band op het lijstje blijven staan.
'Verdomme, dan sluit je eens wat anders af'
Een hoop mensen zeiden: als je die als afsluiter pakt krijg je dat een groot gedeelte van het jonger publiek, the kids, al eerder de trein pakt, zodat je een enorm verloop op het veld krijgt.
Toen dacht ik verdomme, dan sluit je het eens anders af. Met wat gezelligheid, wat ‘two-tone’.
Als het regent of als de zon schijnt, nog ff dansen.
Opstaan moeten ze toch; boeltje bij elkaar pakken, afscheid nemen, kusjes geven, nou laat ze dan ook lekker dansen met de Specials.
Ik kom in Londen, vertel dat aan de groep en toen viel er een diepe stilte. Dat zagen ze toch niet zozeer zitten. Die last was waarschijnlijk wat te zwaar, in ieder geval ging dat niet door.
Maar aangezien ik die Specials wou houden kwam ik ergens In de problemen. Ik had geen middengroep meer.
Dat zat zo: Van Halen had zich al gebombardeerd tot 5, zelf, in stead of 7. Dat is met toppers van festivals in Amerika gebruikelijk. Die wijzen zelf een plaats aan. Als er 7 groepen zijn is nummer 5 de beste plaats, zeggen ze.
Dat was de eerste die stond.
'Kun je me een plezier doen?'
Geilsband konden we natuurlijk niet verder naar voren zetten, die moest toen 6 gaan staan.
Joe Jackson zei: 'Je kunt me een plezier doen, geef mij die plaats van de Police, dat lijkt me schitterend want die zijn vorig jaar nummer 1 geworden.'
Om die plaats vroeg verder niemand uitdrukkelijk, dus ik dacht toen dat is wel aardig.
Raymond van het Groenewoud profiteerde van het feit dat ik deze keer eens niet met de Nederlandstalige act wou beginnen.
Opening altijd moeilijk
De opening is altijd wat moeilijk en waarom zou de Nederlandstalige act altijd de spits af moeten bijten?
Dus Raymond werd automatisch twee. Om geen moeilijkheden te krijgen met de rest kon ik die niet verder naar boven zetten.
Er ontbrak dus nu de middelste, de afsluiter en de opener.
Nou ja, de Specials, afsluiten wilden ze niet, openen evenmin, dus die moesten in het midden gaan staan.
En toen begonnen de problemen, want niemand van de acts die ik op mijn lijstje had staan wilde openen.
Creep
De Undertones bijvoorbeeld, die jongens zelf waren er wel voor in, maar de manager hield het tegen. John Peel (Engels diskjockey, fervent promotor van jong talent, vooral in de New Wave-hoek en al jaren Pinkpops vaste presentator, red.) was om te verrekken.
Hij is nog naar de band toegegaan; de jongens wilden het wel, maar die manager is een creep, die wou per se de beste plaats en anders niet.’
Nummertje 326
Uiteindelijk is het allemaal rondgekomen.
Geen wonder ook. Tussen de berg paperassen die Jans bureau aan het oog onttrekken, ligt een map met telexberichten.
Aanbiedingen van bands die graag, in een flink aantal gevallen gratis, op hadden willen draven.
Noem eens wat, nummertje 326 bijvoorbeeld, Doctor Hook.
Of de Simple Minds, Squeeze, Pat Travis, Steve Hillage en ga zo nog maar een half uurtje door.
~ Uiteindelijk werd Garland Jeffreys de opener en The Jam afsluiter.
Meer info over het festival op de pinkpop-site.
