Ik heb me altijd verbaasd over de passie die iedereen schijnt te moeten voelen.
Begin deze eeuw schreef ik het bedaard en bedachtzaam van me af.
Passie, dat maakt het verschil. Leven met passie, werken met passie, liefhebben met passie; alles met passie. Het lijkt wel of iedereen je tegenwoordig wil helpen je passie te vinden.
Websites, personal coaches, rubrieken in magazines, boeken en tv-programma’s; allemaal nemen ze je bij de hand op zoek naar je innerlijke drijfveren, de bron van je creativiteit.
Er smeult een vulkaan in je binnenste en het wordt tijd dat je de prop weghaalt die hem belemmert vuur te spuwen.
Is dat zo?
Hoe ben je dan zo oud kunnen worden zonder die oerkracht te ontdekken of te ervaren? Is het iets dat de maatschappij van jongsaf bij je heeft onderdrukt en dat daardoor zo diep zit weggestopt dat je de weg kwijt bent geraakt?
Ken je jezelf zo slecht dat je het al die tijd zonder passie hebt moeten doen en een leventje leed dat er net mee door kan?
Of is er iets anders aan de hand. Is passie een vorm van hartstocht die met je op de loop gaat, waardoor je ’s avonds onder de butsen en schrammen thuiskomt en je realiseert dat dat toch ook niet alles is.
Zou het kunnen zijn dat je eigen innerlijke wijsheid je erop wijst dat balans, de weg van het midden, je op den duur beter bekomt?
Dat je best ergens voor wilt gáán, maar dat je ook af en toe gewoon lekker niks wilt. Dat je zelf achter het stuur wilt zitten. Niet gecommandeerd door anderen, maar ook niet gedreven door innerlijke roerselen waar je geen vat op hebt.
Zou een passie niet iets kunnen zijn dat je op je gemak aan een onderzoek onderwerpt om vervolgens op datzelfde gemak te bepalen wat je ermee aan wilt?
Toegegeven, de vonken vliegen er niet vanaf op die manier, maar het zou me niet verbazen als je er een stuk verder mee kwam bij het realiseren van wat je voor je passie houdt.