~ Geschreven bij gelegenheid van een vorige crisis, begin deze eeuw vermoed ik
Nu er nog weer meer crisis dreigt voelen we ons genoodzaakt nog dichter op de materie te zitten.
De vinger zo klemvast aan de pols dat het de bloedsomloop begint te belemmeren.
Omdat er steeds meer buiten onze controle lijkt te vallen proberen we hardnekkig onder controle te brengen wat zich daar nog enigszins voor lijkt te lenen.
Vaak associëren we controleren met meten en omdat de dingen die er echt toe doen nu eenmaal zelden meetbaar zijn (in spreadsheets), meten we dan maar de dingen die uiteindelijk het verschil niet maken.
Maar dat meten we dan wel steeds stringenter.
Daarvan worden de mensen zenuwachtig.
Hun activiteiten en resultaten komen onder dat steeds sterkere vergrootglas te liggen en over de dingen die ze vroeger gewoon fluitend op hun gevoel deden, gaan ze nu nadenken.
Niet creatief, vruchtbaar en inovatief, maar risicomijdend, stressvol en gebaseerd op de angst voor de afrekening.
Hoe zou een bedrijf of organisatie de crisis doorstaan als iedereen zich erop zou toeleggen het leven voor elkaar zo aangenaam mogelijk te maken?
En als we dat dan gingen meten.