Hoe verder?

Toen ik eind jaren zeventig mijn werkzame leven begon als journalist/redacteur van huis-aan-huis nieuwsbladen was het een privilege als je je stem kon laten horen. Eigenlijk alleen journalisten en copywriters zagen hun woorden gepubliceerd terug in kranten, tijdschriften, magazines, folders en brochures. De rest van de bevolking had geen of nauwelijks toegang tot media om van zich te laten horen. Schrijven was een vak waarmee je eer inlegde. Niet alleen wat je schreef deed ertoe, ook hoe je het schreef.

Fast forward naar nu en de informatievoorziening en vergaring is grotendeels verschoven van gedrukte naar online media. Iedereen heeft toegang tot social media om zijn of haar stem te laten horen, hoe schril en schraal die soms ook klinkt en hoe bedenkelijk de boodschappen ook kunnen zijn. En dat is een goede ontwikkeling. Laat duizend bloemen bloeien.

Voor mijn vakgebied is het jammer dat door de democratisering van het gepubliceerde woord de gepercipieerde waarde ervan aanzienlijk is afgenomen. Als iedereen kan schrijven, waarom zou je daar dan nog iemand voor inhuren? Met als gevolg dat bedrijven en organisaties zich regelmatig presenteren met tenenkrommend proza waarin d/t-fouten nog de minst ergerlijke ontsporingen zijn. Maar omdat die teksten toch onthaald worden op de nodige likes en hartjes, voelt niemand de aandrang om er een deskundige bij te halen.

Jammer wel, vind ik als deskundige. Want het wordt steeds lastiger je brood te verdienen met tekstschrijven. De journalistiek is uitgekleed en freelancers betalen het gelag. Onlinemarketing draait om funnels, SEO, zoekwoorden en andere metrics die resulteren in eenheidsworst; een kind kan de was doen, want kunnen schrijven lijkt geen vereiste meer.

Het wordt tijd voor iets nieuws.