Mijn grootvader las zijn laatste jaren een boek. Het lag op zijn nachtkastje en voor het slapengaan, stel ik me voor, nam hij het ter hand.
Zijn geheugen voor recente zaken was al een tijd permanent ontoegankelijk, dus hij ging verder waar het boek openlag, zonder enige notie van het voorafgaande, of begon blanco op bladzijde 5, van waaraf alles hem nieuw moet zijn voorgekomen.
Zelf heb ik ook moeite met de boekopslag in mijn geheugen.
Het is maar een enkele keer dat ik na het dichtslaan al moeite heb me namen, karakters en plot voor de geest te halen, maar na een paar jaar kan ik er zeker van zijn dat alle informatie gewist is of tenminste in hersencellen terechtgekomen vanwaaruit geen weg terug is.
Dat heeft veel nadelen, maar het verlost je wel van de noodzaak je zorgen te maken om je lijst van nog te lezen meesterwerken; de halfwaardetijd van het gelezene is zo kort dat het boek na pakweg een jaar weer opnieuw op de lijst zou moeten.
Ik zie het maar als voedsel. Men is wat men eet, ook zonder dat je nog precies weet hoe de maaltijden van je leven er allemaal precies uitzagen.
Het is een composteringsproces: alles wordt onherkenbaar getransformeerd, maar het resultaat is vruchtbaar.
Daarom zal ik nooit ophouden met lezen. Ik heb nog een hele lijst liggen.
Overigens vraag ik me nog steeds af welk boek dat nou geweest is dat mijn grootvader las. Dat geestelijk infuus, die enige constante in een hallucinant bestaan.
Ik heb verzuimd de titel te noteren. Anders stond het zeker op mijn lijst.